Dag 5 - Demonstreren Kan Je Leren

Iedereen die het OV pakt naar en terug van hun werk kon er voor maanden niet omheen. De wekelijkse sit-ins op donderdagavond vulden de stationshallen met Palestijnse vlaggen en krachtige stemmen die een staakt-het-vuren eisten. Net zoals bij andere Palestina-demonstraties werd gedemonstreerd voor gerechtigheid en vrijheid in Palestina van de rivier tot aan de zee. Of als ik de meeste nieuwskanalen in Nederland mag parafraseren: de demonstranten gebruikten de omstreden leus ‘From the river to the sea, Palestine will be free’. Ook ik gebruik de leus, omdat deze met zo weinig woorden het historische onrecht dat Palestijnen is aangedaan en de hoop voor een rechtvaardige toekomst weet samen te vatten. En nee, de leus heeft niets met antisemitisme te maken. Het platform The Rights Forum heeft hier in september al een artikel over gepubliceerd naar aanleiding van het oordeel van het Gerechtshof Amsterdam waarin haarfijn wordt uitgelegd dat de slogan noch strafbaar noch antisemitisch is.

Zelf zou ik hieraan toe willen voegen wat voor mij vrijheid is in de Palestijnse context. Dit is de vrijheid om door het land te reizen zonder checkpoints, om een put te bouwen op je eigen akker en naar een ziekenhuis te kunnen reizen voor een kankerbehandeling. Simpele rechten die het leven dragelijk maken en ook Palestijnen zouden moeten hebben, terwijl wij in Nederland op 5 mei Bevrijdingsdag vieren. In andere woorden is vrijheid het opheffen van de Israëlische bezetting van Palestina.

Toch stuit ik op veel vragen en ongemakkelijke gevoelens wanneer het om demonstreren gaat. Misschien komt dit deels door de nuchtere aard van de Nederlandse cultuur waarin demonstreren de laatste decennia minder in trek is geraakt. Doe maar normaal, dan doe je gek genoeg. Het schreeuwen op station Utrecht Centraal hoort daar niet bij.

Maar de genocide in Gaza is niet normaal. Daarom slaan we op trommels, schreeuwen we luidkeels en kijken we boos of emotioneel. Demonstreren is een methode om problemen aan de kaak te stellen die misschien niet voor iedereen is weggelegd. Ik begrijp goed dat niet iedereen steevast de tijd vrij kan maken om op de barricade te staan. Maar mocht je de volgende keer een sit-in, mars of kunstprotest tegen het lijf lopen, vraag je dan af: waarom staan deze mensen hier? Wat is de reden voor hun passie? Wanneer je het antwoord op die vragen hebt, zijn de methodes die zij gebruiken om aandacht te trekken vaak ook beter te begrijpen.

Om af te ronden behandel ik hieronder enkele gevoelens en bedenkingen die demonstraties op kunnen wekken, onder het mom van Frequently Felt Feelings.

Frequently Felt Feelings (FFF’s)

Waarom voor Palestina demonstreren? Waarom niet voor Sudan, Oekraïne of de Oeigoeren?

Er is veel onrecht in de wereld, en ook binnen Nederland. Wij kiezen ervoor te focussen op Palestina zodat we in onze demonstraties gerichter aan de slag kunnen gaan. Hopelijk kiezen weer anderen ervoor de straat op te gaan voor een ander doel dat onder de aandacht moet worden gebracht. Ik beloof dan een flyer mee te nemen.

Jemig, wat ontzettend heftig dat demonstreren. Kan dat niet iets minder?

De situatie in Gaza verdient alle verontwaardiging die er is, dus helaas kan het niet iets minder. Maar ik beloof je, als je vragen hebt of op ons afkomt zullen we je op een rustige manier uitleggen waarom we hier zijn en zoveel passie hebben.

Moet dat nou, hier in het station/binnenstad/universiteitsgebouw?

Goed, we hebben je aandacht! Dat was de bedoeling. Wil je een flyer met meer informatie? Of liever een gesprek wanneer de demonstratie voorbij is?                            

Wat een verspilde tijd en moeite! Ga wat beters doen met je leven

Er staan hier mensen van diverse achtergronden. Leraren, klusjesmannen, juristen, scholieren en ambtenaren. We hadden hier niet gestaan als het niet nodig was. Ik had ook liever met mijn nichtje gespeeld of een filmavond met mijn vrienden georganiseerd. Maar met demonstreren brengen we de genocide in Gaza op de agenda in politiek Nederland.

Ga toch terug naar je eigen land!

Geloof me, dat is precies het punt.  

Veel liefs en tot snel,

Rona