Dag 35 - Einde van de Camino en een Nieuw Begin
De Geboortekerk in Bethlehem
Het is 24 april wanneer ik dit schrijf. Over precies een week loop ik de eerste etappe van de Camino naar Roncesvalles. Op de dag dat deze blog uitkomt, is mijn avontuur alweer achter de rug. Al moet ik toegeven dat het voorbereiden van 35 unieke bijdragen al een reis op zich was. Evengoed kan ik mij voorstellen dat het volgen van deze verhalen er ook een is geweest voor wie de teksten heeft gelezen.
Op deze laatste dag richt ik mijn pijlen naar jou als lezer om de vraag te beantwoorden: wat kan jij doen in het hier en nu om Palestijnen te steunen?
Ten eerste blijft het tot 16 juni mogelijk deze actie en daarmee Stichting Kifaia te ondersteunen met een donatie op Geef.nl.
Mocht je de afgelopen maand iets geleerd hebben over Palestina, schroom dan niet specifieke dagen met vrienden en familie te delen.
Daarnaast kan je je stem laten horen door petities te ondertekenen en aanwezig te zijn bij een van de vele demonstraties. Stichting Plant een Olijfboom houdt een overzichtelijke lijst bij van actiepunten en events om dat extra makkelijk te maken.
Laat Palestina een rol spelen in jouw stemgedrag tijdens de Europese verkiezingen morgen.
Ken je een Palestijn of iemand die geraakt wordt door de huidige situatie in Gaza en Palestina? Stuur ze een WhatsAppje, bel ze op of steek hen op jouw manier een hart onder de riem.
Last but not least, blijf jezelf informeren. Laat je niet langer verleiden mee te gaan in het fabeltje dat de geschiedenis en huidige politieke situatie van Palestina te complex is om er een mening over te hebben. Wel meer dingen zijn in eerste instantie ingewikkeld, maar deze blog met al haar bronnen en verwijzingen vormt een basis om Palestina te begrijpen.
In 35 dagen is het niet mogelijk om de geschiedenis, cultuur, politiek en mensen van Palestina volledig te bevatten, maar het is wel degelijk voldoende om het land met haar mensen een speciale plek in je hart te geven. Mijn werk zit er in deze vorm op. De bal ligt nu bij jou. Deel met vrienden wat je geleerd hebt, spreek je uit over onrecht wanneer dat zich voor je ogen afspeelt, maar blijf bovenal nieuwsgierig naar de wereld om je heen. Laat Palestijnen, met hun levenskracht en vreedzaam verzet daar een voorbeeld voor zijn.
Dankwoord
Allereerst, kan ik natuurlijk niet om jou, de lezer, heen. Ik voel me vereerd dat je de tijd hebt genomen om deze website te bezoeken. Anja bedankt voor jouw jaren devotie aan en hart voor de Palestijnse zaak. Je bindt er geen doekjes omheen, en dat heeft mij lef gegeven om hetzelfde te doen. Anisa en Nadin, ik waardeer jullie als twee krachtige zelfverzekerdere vrouwen en jullie maken dat ik me gesterkt voel in mijn Palestijnse identiteit. Maar stiekem geef ik nog veel om jullie omdat jullie twee van mijn eerste Palestijnse vriendinnen zijn. Ook dank aan Ibrahim omdat je zo openhartig over je familiegeschiedenis deelde met ons. En Omar, ik heb met plezier naar je geluisterd toen je driftig over je onderzoeksgebied sprak. Bedankt Nikki dat je vorige zomer een week de tijd hebt genomen om Palestina beter te leren kennen en het delen van je ervaring. Mijn lieve nichtje Yara. Jouw levenskracht is een inspiratie en ik kijk uit je snel weer een knuffel te kunnen geven. En met jou, bedankt aan alle andere Palestijnen over de wereld die hun eigen verhaal blijven vertellen.
Eline en Thirza verdienen een eigen alinea. Per slot van rekening hebben ze door het organiseren van de pelgrimage op 24 maart mij geïnspireerd een zelfde soort actie te doen. Ze waren deel van meerdere brainstormsessies, onderhielden de blog terwijl ik op reis was en zetten allebei alles op alles in om Palestina op de kaart te zetten in Nederland. Jullie zijn het perfecte voorbeeld waarom we als Palestijnen geloven dat iedereen een beetje Palestijns is.
Ik wil eindigen met iemand die ook een dankwoord verdient, maar dat hoogstwaarschijnlijk niet weet. Precies een maand geleden heb ik tijdens de pelgrimage van Amsterdam naar Utrecht met theoloog Rikko Voorburg gesproken. Daar heeft hij terloops een uitspraak met me gedeeld die sinds die wandeling is blijven hangen. In de laatste kilometers van de route haalde hij herinneringen op aan een conversatie met een Palestijnse vriend. Toen Rikko hem vroeg of hij na alle pijn en lijden nog hoop had dat er ooit een oplossing voor het geweld in Palestina en Israël zou komen, antwoordde hij: hoop heb je niet, hoop maak je. Ik hoop (om)dat ik de eerste stappen in de juiste richting heb gezet.
